dom en naïef
liefde getart
nu op je tong
proef ik je hart
—
Ineens had je het hart op de tong. Ik herkende het bitterzoete smaakpallet van liefde en waarheid. De twee meest nagejaagde concepten, gok ik, smolten samen in m’n mond. Je bent naïef geweest. Ik vooral dom. Ik wist dat de smaken liefde en waarheid nooit complementair zullen zijn, maar ik had er desondanks naar verlangd. Nu wil ik het blijven proeven. Vol verwarring en hebzucht deze sensatie ervaren. Maar waarheid in liefde, of liefde in waarheid, zal altijd de nasmaak van imperfectie dragen. Gevoelens kunnen me niet totaal verblinden en absolute waarheid bevat in haar kern geen enkel gevoel. Had je niet iets beter tegen me kunnen liegen? Had je niet je hart kunnen inslikken, voordat ik de smaak te pakken kreeg? Ik wilde het je vragen en keek op in je verwachtingsvolle ogen. Nee, laat ook maar. Je zal de tegenstrijdigheden niet begrijpen. Bovendien wist ik het antwoord al. Als je me wel zou begrijpen, dan zou je me terechtwijzen. Je zou zeggen dat ik precies heb gekregen wat ik al die tijd bij je heb afgedwongen. Dat ik schuldig ben aan het zelfgecreëerde dilemma van mijn onverenigbare zucht naar hartstocht en feitelijkheden tegelijkertijd. Nam ik maar genoegen met de puurheid van een primaire smaak. Met rauwe, bittere waarheid. Of met de allerzoetste illusies van liefde. Maar ik belandde op de onverzadigbare, fuck-up middenweg van jouw bitterzoete tong.