Je vraagt me iets romantisch
op papier te zetten omdat je
de regels graag zwart op wit hebt.
De tegenstrijdigheid neem ik
voor lief zoals het meeste. Er is
toch bijna niets in het leven
dat tegelijkertijd mooi is en rijmt.
Maar poëzie op papier is wel
echter, zeg je.
Echter, het zegt niets over de waarheid
en is niet zo toekomstbestendig
als we zouden willen.
– Ja, maar
Je zoekt naar het streepje van ver-
binding, maar blijft me onderbreken.
– is een slecht teken.
Vloeien gaat soepeler in eenzaamheid.
Vrij van druk. Punt en drup, drup.
Kunstenaars moeten kunnen maken
wat er van ze wordt verlangd,
zei iemand die dacht recht te hebben
op vermaak.
Ik heb zelf ook enkele verlangens
en ben bij lange na geen kunstenaar.
Behalve zo eentje die goed is
in doen alsof, waarvan je beweert
dat dat ook een kunst is
Beledigingen kunnen me niet
in een kunstenaarslijf dwingen.
In m’n hart zie ik geen hand
voor ogen, maar als je de mijne
hardhandig opent, blijft er een
blank canvas aan de wand hangen.
Bloeden zonder pijn voelt
even kunstmatig als intelligentie
zonder hartslag. En beide worden
ontvangen met open armen.
Ik klop toch nog wel?