Gedichten

het is zo’n dag als kind
zonder rampenplan
waarop je alleen ziet
wat allemaal nog kan

keuze uit tien paden
sla er gewoon een in
welke maakt niet uit
dit is pas het begin

bedroevend donker buiten
bladgeruis achter de ruiten
dromen nog niet afgelopen
kunnen we slechts hopen
dat vogels nog gaan fluiten

jij het vocht
ik het raam
jij zal opgaan
ik blijf staan
op de tocht

rillend van verlangen
weigerend te ontwaken
dromend over slechts
jouw vingers aanraken

heb je iets belangrijks te kiezen
dan lijkt er zoveel te verliezen
schijt aan goedbedoelde adviezen
alle scenario’s grondig gescreend
maar bij adviseren van een vriend
ben je plotseling helderziend

je dacht me van dichterbij
te zien door wat ik hier zeg
maar zo werkt dat niet
zelfs vriendlief vraagt uitleg
diagnosticeerde schizofrenie
en pleit voor ikverderweg

een huishoge rode vuurzee
verwarmt me door het raam
ik kruip met m’n deken hoger
er zo dicht mogelijk tegenaan
voel de hitte zachtjes prikken
laat geen vonkje ontglippen
nu dankbaar opgewarmd
lekker aan het trippen

ik bedenk me tot schrik
dat ik denk ik niet ben
wie ik denk te zijn als ik

niet alleen mijn denkbeeld
maar ook wie jij denkt dat
ik ben en dat het scheelt

ik denk niet dat ik dat wil
zijn wie jij denkt dat ik ben
ook al denk jij niet zo veel

ik heb het in je denken
geprent zonder te bedenken
of ik denk te zijn wie ik wil

stof tot nadenken

de maan weigert angstvallig te gaan
de dauw zweeft nog op de sloot
beschermt kalmerend ieders raam
verblindt de wereld met deken van troost

bladeren wiegen rustig in de bries
alsof ze zeggen: ontspan nog even
de dag moet nog een keuze maken
in wat hij je vandaag gaat geven