Sorry
stop met huilen, please
ik voel me machteloos
hier, m’n arm
is het goed zo
een zakdoek ter troost
een boek met oplossingen
cadeau!
ik heb gevoel, hoezo
misschien anders
o, houd je smoel
misschien wel meer
maar ben een mens
ik bewaar het ergens
is niet voor jou bedoeld
of het komt later wel
of ik verwerk het zelf
in gewiebel, gekriebel
getic, geen dwang
iets getikt, maar
het gebeurt dan
ik word meegesleept
raak in vervoering
vaak door mijzelf of jij
moet me ontvoeren
ze noemen me
te veel, te traag, te stil,
te snel, te raar, te bang
te kil, te fel
ik ril, niet van angst
heb het niet koud, wel
kippenvel van ontroering
ik ben snel oververhit
en verstrikt in prikkels
stop met dat smakken
of stik in je appel
ik snoer je de mond
want kan zo nauwelijks
een gesprek voeren
met m’n gedachten
en de muziek, wacht
ik press pause, pause
pause – please
en mag de tv zachter
heel veel, niet iets
ik vind dit niet leuk
zie je het niet
ik lig in een deuk
hoezo zie je het niet
vergat zeker te lachen
of klonk monotoon
waarom ik nu lach
moment, vertel ik zo
zei je nou iets – o
nee, ik weet niet
wat ik daarbij voel
als dat is wat je bedoelt
of wat ik daarvan vind
dat was ’n vraag toch
of constatering
waarom doe je vaag
moet nadenken nog
slim toch, niet traag
afspreken, ja graag
maar overmorgen niet
dan heb ik al plannen
ja, agenda blanco
dat houd ik zo
no worries, ik mag je
ik zeg het maar alvast
nee, dat is geen grapje
stel je niet aan
ik zag je blik, snap je
dit bedoelde ik niet
kalm, toe, laat gaan
we hebben het altijd
zo gedaan, waarom
anders, dit is toch fijn
ik weet hoe dit gaat
en wil dat het blijft
doe zelf normaal
gewoon is de norm
in m’n eigen verhaal
je snapt me niet
niet helemaal
wil geen ruzie maken
excuse me, ik ga
blijf van m’n lijf
laat me los
raak me niet aan
houd me eens vast
nog wat steviger
en laat me nu
maar even
sorry
—
wereldautismedag