Gedichten

ze is uiterst geslepen
tot op ’t bot geraffineerd
gladde daden raken niet
ruw wordt geprefereerd

iets is aan het veranderen
sinds toen op dit ogenblik
misschien het seizoen
misschien de anderen

misschien ik

ik word opgezogen
in ingetogen oorlogen
die worden uitgevochten
in je verloochenende ogen

laat me standvastig balanceren
tussen m’n dromen en ontwaken
laat me op echte illusies teren
en waarheden onbewust verzaken
laat me in dag en nacht verkeren
al voedend met prozaïsche schijn
laat me reële façades creëren
totdat jij mijn realiteit zal zijn

louter de mond
die rijmend kust
maant terstond
de poëet tot rust

je laat dromen los
maar je weet vast
dat ik open eindes
begin te dichten

in het ideale geval
mag het nooit zo zijn

mag is geen zal
zal nooit doet pijn

mag nooit is vooral
toch doen meestal

haar hart wil niet
worden getemd
ze laat haar hoofd
ontstemd achter

beïnkt m’n huid
met woord, m’n lief
als ‘t moet gehoord
gebruik m’n lijf
als liefdesbrief

m’n koffie drinkt als inkt
een kickstart van m’n hart
vertrouwd met zwart en goud
dat broeit tot ‘t overvloeit
en verplicht me te dichten
tot spetters zich vertalen
als letters naar verhalen
tot non-verbale woorden
gehoorde mogen worden