Gedichten

met jou
wordt wij
enkelvoud

lik de zin
van m’n lippen
en schrijf me
terug

dingen om kapot
te schoppen:

ruiten
klaveren
harten

misschien
zijn we geen kunstenaars
en is dit echt

ik like je
ik save je

maar wil je
niet delen

hij drukte me tegen
het doorzonraam
m’n wang brandde
en ik bad, baadde

het gordijn bewoog
langzaam terwijl
de kamer snakte
naar adem

de seizoenen
zijn zo regelmatig
als de levenskalender

gek genoeg
lijk ik elk jaar net
iets eerder te sterven

vertel me, hoe
blijf ik ademen
in september

ja dag,
pluk zelf

van alle gemiste kansen
mis ik ons het meest

hier aan de overkant
ligt van dat kunstgras

plastic, of weet ik het wat
je ziet het er niet aan af

ik plukte een paar sprietjes
vannacht, toen ik ging voelen

straks ga ik dezelfde halen
maar dan ietsje groener