Gedichten

je vangt ’t vallen
van de avond
strijkt de sterren
op hun plaats en
dimt wat lichtval
van de maan

je deelt de dekens
uit als lakens; slechts
bij ’n gespreid bedje
zal toeval slapen

jij pas daarna

we vergeten
dat we onze harten
ook zelf kunnen breken

je zei dat we
verliefd worden
op onze reflectie
in andere ogen

maar ik zie je
liever gelukkig

je loopt niets mis
als je stilstaat

wanneer ik leef in leed
maar je warm me omarmt

wanneer ik teer op zeer
en je kust ’t weer rustig

weet ik

in deze tweestrijd
zal jouw fijn altijd winnen

als je me zoekt
ik lig nog
waar je me
liet vallen

ik geloof niet
in wonderen

maar jij bent
wel bijzonder

stukje bij beetje
smaak je me
beter

—

the tragedy is not to die
but to be wasted

– thomas harris

waarom neem je
m’n hart steeds mee

mag ik niet leven
zonder jou

doe maar een
nulurencontact

op gemiste oproepbasis