het leven draait niet om
alle dagen wat plezier
om verdiepen in interesses
leven in het nu en hier
het leven draait niet om
liefde, familie, goede vriend
om kopen waar je blij van wordt
zorgen dat je genoeg verdient
het leven draait niet om
die briljante Netflix serie
om een mooi wijntje of een tapje
streven naar het avontuur
haha grapje
de aster licht op
in de zachte morgenzon
later dan gister
met ctrl-f vind ik je niet
en je embedden al getracht
fast backward hetzelfde lied
pause is nog niet eens bedacht
een redirect werkt niet
bleek toen het een 404 bedroeg
time travel nog in het verschiet
en vr doet lang niet genoeg
wanneer het kan zal ik het doen
ga ik terug in mijn hard drive
het was niet altijd beter toen
maar wil je nog eens in real life
ik ruk jurk van m’n lijf
en schop m’n hakken uit
schrob masker van m’n kop
en staar naakt in de ruit
ik braak woorden van ‘t balkon
en steek wat kanker aan
giet verdoving door m’n strot
en blèr de vrijdag is gedaan
we sudderen in vlammen
kussen de nacht
woorden doen verlammen
aan morgen niet gedacht
we plaveien de paden
plannen uit de lucht gegrepen
troosten met daden
nooit elkaar echt begrepen
genoeg is genoeg
zeggen ze
hoeveel is genoeg
wat weten ze nou
is het genoeg
goed genoeg maar niet te
want te is meer dan nodig
zei de tevreden vrouw
te genoeg bestaat niet
voldoende zegt van dale
niemand die ‘t weet
genoeg is toch als lauw
geen ijs en geen vuur
voldoende behaaglijk voor ze
genoegen daaruit halen is
niet weten wat ook kunnen zou
ik verdwijn in de felle zeeën
groen en blauw of toch geel
licht schittert door ‘t oppervlak
schiet als speren op me af
nonchalant en onbewust
van kunstigheid en gemak
geen manoeuvre zal me redden
happen naar adem hoeft niet meer
de waterduif zingt haar toon
niets meer dan geruis
daalt willekeurig over me neer
het licht wil iets en zoekt
sprankelend met een vage anekdote
echoënd door de golven in mijn hoofd
verdrinken in ogen is klote
als zeven zeeën
zijn bezwommen
en heilige huizen
gezien en -daan
als haar vleugels
zijn ingeslagen
en verlangens
zijn vergaan
bekoort nog de introverte wekker
terwijl je op me scherpstelt
een choquerende, warme knal
gelijk ingeslagen hemelvuur
legt een sluier over mijn rede
misschien zal ik nooit weten
waar mijn potlood heen kan gaan
waar teksten mooi zijn of mismaakt
of ik moet denken, doen of staan
misschien zal ik nooit weten
waar mijn stem het juiste doet
waar ik hoor tussen links en rechts
of ik fluisteren of fulmineren moet
misschien zal ik nooit weten
waar mijn huis hoort te aarden
waar connecties iets betekenen
of ik goede of slechte waarden
misschien zal ik nooit weten
waar en wat, wie en wanneer
waarom, waarvoor, hoe dan
of wat nu evenzeer
misschien zal ik nooit weten
waar de waarheid ligt verschuild
waarvoor ik dien te leven
of mijn beeld zo is vervuild