daar was je weer
smekend om meer
maar toen ik vroeg
is ’t ooit wel genoeg
streek waarheid neer
we wisten temeer
dat ik nagenoeg
’t einde aandroeg
ik sloeg m’n ogen neer
je kuste ze als weleer
alsof je hartzeer verjoeg
zei je teer; je bent meer
je bent meer dan genoeg
ik zag een toekomst voor ons
maar jij was bijziend
jij op je witte paard
heeft wel iets zoets
maar al wat ik wil
is een gouden koets
kon ik je maar
terugspoelen
afspelen
pauzeren
afspelen
terugspoelen
afspelen
terugspoelen
afspelen
pauzeren
badend in eenzaamheid
doop ik je in m’n verhaal
los ik je op in m’n gedicht
vertroebel ik waarheid
stop je onbezonnen jacht
de liefde komt wel
mettertijd;
vanavond om acht
top 3
versiertips
voor onder de boom
1.
ik ben aan je verslingerd
benodigdheden:
slingers
2.
jij hebt de mooiste piek
die ik ooit heb gezien
benodigdheden:
piek
3.
wat is je takkewijf
wonderschoon
ik heb haar laatst
in ’t bos zien staan
toen zaten er
geen kleren aan
benodigdheden:
ballen
dom en naïef
liefde getart
nu op je tong
proef ik je hart
—
Ineens had je het hart op de tong. Ik herkende het bitterzoete smaakpallet van liefde en waarheid. De twee meest nagejaagde concepten, gok ik, smolten samen in m’n mond. Je bent naïef geweest. Ik vooral dom. Ik wist dat de smaken liefde en waarheid nooit complementair zullen zijn, maar ik had er desondanks naar verlangd. Nu wil ik het blijven proeven. Vol verwarring en hebzucht deze sensatie ervaren. Maar waarheid in liefde, of liefde in waarheid, zal altijd de nasmaak van imperfectie dragen. Gevoelens kunnen me niet totaal verblinden en absolute waarheid bevat in haar kern geen enkel gevoel. Had je niet iets beter tegen me kunnen liegen? Had je niet je hart kunnen inslikken, voordat ik de smaak te pakken kreeg? Ik wilde het je vragen en keek op in je verwachtingsvolle ogen. Nee, laat ook maar. Je zal de tegenstrijdigheden niet begrijpen. Bovendien wist ik het antwoord al. Als je me wel zou begrijpen, dan zou je me terechtwijzen. Je zou zeggen dat ik precies heb gekregen wat ik al die tijd bij je heb afgedwongen. Dat ik schuldig ben aan het zelfgecreëerde dilemma van mijn onverenigbare zucht naar hartstocht en feitelijkheden tegelijkertijd. Nam ik maar genoegen met de puurheid van een primaire smaak. Met rauwe, bittere waarheid. Of met de allerzoetste illusies van liefde. Maar ik belandde op de onverzadigbare, fuck-up middenweg van jouw bitterzoete tong.
tijd is geld;
rolex besteld
al ben je onwijs sexy
of een geboren genie
in m’n benchmark der chemie
met criterium magie
triomfeert de poëzie